Baudelaire, Charles.De bloemen van het kwaad
(vertaald en van commentaar voorzien door Peter Verstegen)
Amsterdam: G.A. van Oorschot, 1995
(p. 293-295)
De 7 Grijsaards
... 't Was ochtend toen de huizen van een trieste straat,
Hoger en langgerekt doordat het mistte, leken
Op kaden waar het water tot de randen staat;
En toen, decor dat veel op een acteursziel leek, een
Nieuwe golf mist de ruimte vulde, geel en goor,
Liep ik, nog trachtend om mijn zenuwen te harden,
En in gesprek met mijn mat innerlijke, dwars door
De oude buurt die schrok van zware vuilniskarren.
Opeens: een oude man, gekleed in voddig geel
Dat van de druilerige lucht de kleur nabootste,
Wiens aanblik hem bij 't bedelen rijk had bedeeld
Als uit zijn oog niet zo gemene vonken schoten.
Doemde daar op. Zijn oog leek wat gedrenkt in gal;
Toen ik die ogen zag, begon de kou te snijden;
Zijn baard, hard als een degen, puntig, lang en smal,
Stak recht vooruit, als Judas' baard op schilderijen. ...
(p. 307)
Voor een voorbijgangster
De straat omgaf mij met haar daverend kabaal en
Lang, slank, in diepe rouw ging mij een vrouw voorbij,
Verheven in haar smart; met fraaie hand liet zij
De zoom van haar gewaar opzweven en weer dalen.
Op snelle benen en met statueske grootheid.
En uit haar ogen, loden lucht waar storm ontspringt,
Dronk ik verkrampt, bevangen als een zonderling,
Zoetheid die fascineert, genot dat tot de dood leidt.
Een bliksemflits … en toen de nacht! - Vluchtige schone
Wier blik mij één moment met levenskracht beloonde,
Zal ik in het eeuwig leven pas weer zien?
Elders, ver weg van hier! Te laat! Of nooit misschien!
Ik weet niet waar jij vlucht, jij niet waar ik zal gaan,
Vrouw die ik had bemind, vrouw die dat hebt verstaan!
original text:
Les Fleurs du Mal - The Project Gutenberg EBook of Les Fleurs du Mal, by Charles Baudelaire (http://www.gutenberg.org/dirs/etext04/8flrm10h.htm)
Les sept vieillards
… Un matin, cependant que dans la triste rue
Les maisons, dont la brume allongeait la hauteur,
Simulaient les deux quais d'une rivière accrue,
Et que, décor semblable à l'âme de l'acteur,
Un brouillard sale et jaune inondait tout l'espace,
Je suivais, roidissant mes nerfs comme un héros
Et discutant avec mon âme déjà lasse,
Le faubourg secoué par les lourds tombereaux.
Tout à coup, un vieillard dont les guenilles jaunes
Imitaient la couleur de ce ciel pluvieux,
Et dont l'aspect aurait fait pleuvoir les aumônes,
Sans la méchanceté qui luisait dans ses yeux,
M'apparut. On eût dit sa prunelle trempée
Dans le fiel; son regard aiguisait les frimas,
Et sa barbe à longs poils, roide comme une épée,
Se projetait, pareille à celle de Judas. …
A une passante
La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet;
Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son œil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.
Un éclair... puis la nuit!--Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité?
Ailleurs, bien loin d'ici! trop tard! jamais peut-être!
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
O toi que j'eusse aimée, ô toi qui le savais!
